پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

«ما با پیمانکار شهرداری کار می‌کنیم و شب حادثه مشغول شستن و نظافت دیواره‌های روگذر بودیم. ناگهان خودروی پژو پرشیای مشکی مقابل‌مان توقف کرد. فکر نمی‌کردیم راننده جوان نقشه هولناکی در سر داشته باشد. او ناگهان از خودرو پیاده شد و به سمت‌مان آمد. بدون هیچ مقدمه‌ای با همکارمان گلاویز شد و بعد او را از بالای پل به پایین انداخت. ما فورا به سمت او رفتیم تا مانع فرارش شویم، اما قاتل ما را هم تهدید کرد و گفت، اگر به دنبالش برویم، ما را هم به پایین پرتاب می‌کند. او سپس سوار ماشینش شد و با همراهانش فرار کرد. چند خودرو نیز موقع عبور از زیر پل، جسد دوستمان را هم زیر گرفتند.» این روایت همکاران رفتگری ۲۰ ساله‌ای است که ساعت ۲ بامداد جمعه، بیستم بهمن ۱۴۰۲ به این شکل فجیع کشته شد. عامل قتل پاکبان که به سرعت شناسایی و دستگیر شد، ۲۵ ساله، دارای مدرک لیسانس است و با پدرش در زمینه کار‌های ساختمانی فعالیت دارد. قاتل درباره انگیزه‌اش از قتل گفته: «من در حال گذر از آن مسیر بودم که ناگهان چشمم به مقتول و دوستانش افتاد. تصور کردم که آن‌ها قصد دارند پرچم‌هایی که کنار اتوبان نصب شده بود را سرقت کنند. پرچم‌ها به مناسبت ۲۲ بهمن برافراشته شده بود و من فکر کردم مقتول قصد اهانت به پرچم‌ها را دارد و می‌خواهد آن‌ها را از بین ببرد. حتی به پلیس هم زنگ زدم و موضوع را گزارش کردم. با این حال نتوانستم آرام بنشینم، از ماشین پیاده شدم و پس از درگیری با مقتول وی را هل دادم که پرت شد پایین و جان باخت...» حالا علیرضا زاکانی شهردار تهران در نخستین موضع گیری درباره قتل نیروی تحت نظرش، موضع قابل تاملی گرفته است.

بنر بزرگ «ماسک بزنیم» تقریباً در ورودی همه روستاهای اوشان، فشم و میگون و همین‌طور رودبار قصران به چشم می‌خورد. روی پنجره بیشتر مغازه‌ها هم اصول پیشگیری از ویروس کرونا چسبانده شده است.

بعد از انتشار اخباری مبنی بر فوت زن کپرنشین کرمانشاهی بعد از تخریب منزلش ابهامات در زمینه فوت وی بیشتر شده و پرونده در شعبه ویژه قتل در حال رسیدگی است.

«ناموس»؛ واژه ای که این روزها به جای آنکه موجب احساس امنیت دختران سرزمین ما شود؛ نوعی احساس ناامنی را برای آنها تداعی می کند چراکه ماجرای قتل های ناموسی هم اینک نمونه های زیادی دارد.

صداو سیما در اقدامی عجیب با مدیرکل محیط زیست کردستان گفتگو کرد.

این شاعر پرآوازه آذربایجانی، در ۲۷ شهریور 1367 چشم از جهان فروبست و بنا به وصیت خود در مقبرةالشعرا به خاک سپرده شد.

ریزتر، آن زیر، نام جدید را می‌نویسند. فردا آنچه باقی است، تابلویی است رنگ‌پاشی‌شده و نافرم. دوباره نام روستا را می‌نویسند و زیرش داخل یک پرانتز کوچک، نام جدید را. صبح که خورشید می‌زند، باز لکه‌هایی از رنگ، نوربازی می‌کنند. باز از نو و باز از نو و هربار داستان همین است. تا روزی می‌رسد که نام جدید می‌نشیند بر پیشانی تابلوی ورودی روستا و نام قدیم می‌رود داخل یک پرانتز و به فرعیات می‌پیوندد.

اعلامیه بزرگ و سیاه ترحیم، دیوارشان است؛ کسی نمرده؛ کسی زیر چادری که با اعلامیه ترحیم ، دیوارش را کشیده‌اند، نمرده. زندگی زیر آن دیوار پلاستیکی و سقف برزنتی با نداری و فقر با سرمازدگی و گرمازدگی و گرسنگی و زخم‌های کهنه و عفونت‌ها در جریان است؛ زندگی مهاجران در دل بیابان.